76. Lumilinna Snow Castle (1.go zatia)

Aste honetan, munduko elurrezko gaztelurik haundienari buruzko erreportaia bat argitaratu dut Zazpika aldizkarian. Lumilinna da bere izena, eta Botniako itsasertzean aurkitzen den Kemi hirian eraikitzen dute.

Bidai guztietan bezala, hontan ere nire bidai koadernoa eraman nuen bizipen guztiak idazteko, beraz, hemen doa munduko hotelik hotzenetako baten bizitako esperientzia:


GPSaren arabera, kilometro gutxi batzuk gelditzen omen zaizkit Kemira iristeko, eta iada, Lumilinnari buruzko hainbat kartelekin gurutzatu naiz. Hirira sartu bezain laister, bidegurutze bakoitzean Lumilinnara nondik joan behar den adierazten duten geziak daude. Egia esan, zaila da galtzea eta lehenengoan iristen naiz. Autoa atzekaldean utzi eta ate urdin batetik sartzen naiz.

Castle Loungera sartu eta oso leku goxoa dela ikusten dut. Lurra, zorua eta ormak egurrezkoak dira, leku aproposa txokolate taza bero bat jengibrezko gailetekin jateko. Atzekaldeko mahai baten, gizon bat dago gazteluko argazkiak 10€tan saltzen. Arreran afaltzeko eta lo egiteko ordutegiei buruz informatzen nauten bitartean, atzo Santa Claus Villagen ezagututako Santanderreko senar emaztearekin aurkitzen naiz. Eskailerak jeisten hari naizela berriz, Santa Claus Villagen ere ezagututako ezkonberri madrildarrek agurtzen naute. Ai ene, 5 minutuan, ia nire herrian baino ezagun gehiago ikusi ditut! Baina kasualitateen kasualitaterako, maleta takilan uzten dudan unean, argazkiak 10€tan saltzen hari den gizonezkoak, bere izena Manolo dela eta espainiar argazkilaria dela esaten didanean da. Zero azpitik dauden graduengatik izan ez balitz, Madrileko hotelen baten nagoela pentsatuko nuke.

Bakarrik bidaiatzen duzunean eta hizkuntza arazorik ez duzun jendea ezagutzen duzunean, ni pertsonalki askoz lasaiago sentitzen naiz. Manolok, finlandiako emakume batekin ezkonduta dagoela esaten dit, eta bere emazteak ere argazkiak egiten ditu. Orain ez naiz bere izenarekin gogoratzen baina oso jatorra zen, eta gazteluko hainbat txoko gomendatu zizkidan argazki politak egin netzan.

Maleta utzi, kamera prestatu eta gaztelura noa. Elurrezko jatetxetik hasten naiz, kolore urdina du eta bainilla dirudien lurrina atzematen dut. Gero, elurrezko elizara noa eta azkenik, elurrezko hotelera.

Arratsalde erdia argazkiak egiten pasa ostean, uste dut txokolate taza bero bat merezi dudala indarberritzeko. Castle Loungeko egurrezko mahaietako baten esertzen naiz eta gazteluko managerra den Marika Tomminen gerturatzen zait, berarekin hitz egin bait nuen emailez nire bidaia hasi aurretik. Marikak, gazteluari buruz hitz egiten dit, nola hasi ziren, anekdotak eta erreportaia polit bat egiteko moduko informazioa ematen dit. Elkarrizketa eta gero, gazteluaren kanpokaldera noa arratsaren argazki batzuk egiteko. Emakume bat gerturatzen zait irribarrez, baina finlandesez hari zait hitz egiten eta ez diot tutik ulertzen, eta hitz egitea bukatu duenean, etorri bezala joan da irribarrez. Auskalo zer esan didan. Agian, Michelin panpinaren antza hartu dit daramadan plumifero honekin eta barregura sartu zaio, jajaja, zeinek jakin...